شکۆفە بوو بە گوڵی سوور و بولبولی پێ مەست
هەرایە، خۆشییە سۆفینە! وەرنە بادەی خەست
بناغەکەی کە وەکوو بەردە تۆبە بۆ سەختی
شکا بە جامی بلوورین و نەشکرا بەربەست
شەرابی بێنه کە لەو بارەگایە بەرپانە
چ شایەک و چ گەدایەک، چ ئاگەدار و چ مەست
ئەتۆ لە دوودەرییەک دێیە ژوور و دەچییە دەرێ
کەلاوەیێکی تیای ماڵی تۆ نییە دەربەست
مەقام و لەززەتی دنیایە بێ بەڵا نابێ
بەڵێ بە حوکمی بەڵا بەستراوە ڕۆژی ئەلەست
دڵت بە بوون و نەبوون نارەحەت مەکە و خۆش بە
کە ئاخری هەموو بوونی نەبوونە دنیای پەست
فڕینی تەخت و زمانی مەل و شکۆی ئاسەف
وەکانگەلاشی چیا، با سەرەنگرێی پێ بەست
بە خۆ مەنازە، کە ماوێکی تیری ئاویشتوو
بەرەو حەوا دەفڕێ و لێ دەدا سەرەوبن چەست
شوکر شیعاریە حافز، زمانی پێنووست
کەوا دەبەن قسەکەت زار بە زار و دەست بە دست
هەرایە، خۆشییە سۆفینە! وەرنە بادەی خەست
بناغەکەی کە وەکوو بەردە تۆبە بۆ سەختی
شکا بە جامی بلوورین و نەشکرا بەربەست
شەرابی بێنه کە لەو بارەگایە بەرپانە
چ شایەک و چ گەدایەک، چ ئاگەدار و چ مەست
ئەتۆ لە دوودەرییەک دێیە ژوور و دەچییە دەرێ
کەلاوەیێکی تیای ماڵی تۆ نییە دەربەست
مەقام و لەززەتی دنیایە بێ بەڵا نابێ
بەڵێ بە حوکمی بەڵا بەستراوە ڕۆژی ئەلەست
دڵت بە بوون و نەبوون نارەحەت مەکە و خۆش بە
کە ئاخری هەموو بوونی نەبوونە دنیای پەست
فڕینی تەخت و زمانی مەل و شکۆی ئاسەف
وەکانگەلاشی چیا، با سەرەنگرێی پێ بەست
بە خۆ مەنازە، کە ماوێکی تیری ئاویشتوو
بەرەو حەوا دەفڕێ و لێ دەدا سەرەوبن چەست
شوکر شیعاریە حافز، زمانی پێنووست
کەوا دەبەن قسەکەت زار بە زار و دەست بە دست
شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست
صلای سرخوشی ای صوفیان باده‌پرست
اساس توبه که در محکمی چو سنگ نمود
ببین که جام زجاجی چه طرفه‌اش بشکست
بیار باده که در بارگاه استغنا
چه پاسبان و چه سلطان چه هوشیار و چه مست
از این رباط دو در چون ضرورت است رحیل
رواق و طاق معیشت چه سربلند و چه پست
مقام عیش میسّر نمی‌شود بی‌رنج
بلی به حکم بلا بسته‌اند عهد الست
به هست و نیست مرنجان ضمیر و خوش می‌باش
که نیستیست سرانجام هر کمال که هست
شکوه آصفی و اسب باد و منطق طیر
به باد رفت و از او خواجه هیچ طرف نبست
به بال و پر مرو از ره که تیر پرتابی
هوا گرفت زمانی ولی به خاک نشست
زبان کلک تو حافظ چه شُکر آن گوید
که گفتهٔ سخنت می‌برند دست به دست
«حافظ شیرازی»
صلای سرخوشی ای صوفیان باده‌پرست
اساس توبه که در محکمی چو سنگ نمود
ببین که جام زجاجی چه طرفه‌اش بشکست
بیار باده که در بارگاه استغنا
چه پاسبان و چه سلطان چه هوشیار و چه مست
از این رباط دو در چون ضرورت است رحیل
رواق و طاق معیشت چه سربلند و چه پست
مقام عیش میسّر نمی‌شود بی‌رنج
بلی به حکم بلا بسته‌اند عهد الست
به هست و نیست مرنجان ضمیر و خوش می‌باش
که نیستیست سرانجام هر کمال که هست
شکوه آصفی و اسب باد و منطق طیر
به باد رفت و از او خواجه هیچ طرف نبست
به بال و پر مرو از ره که تیر پرتابی
هوا گرفت زمانی ولی به خاک نشست
زبان کلک تو حافظ چه شُکر آن گوید
که گفتهٔ سخنت می‌برند دست به دست
«حافظ شیرازی»