ئاڵەکۆک

عەباس حەقیقی add_a_photo
حەقیقی شەونم
١٧. ئارەقاوی و زولف‌ئاڵۆز و بە لێو خەندە و مەست
ئارەقاوی و زولف‌ئاڵۆز و بە لێو خەندە و مەست
بە یەخەی واز و بە ئاوازەوە، پەیمانە بە دەست

چاوی مەستی لە شەڕ و لێوی بە لۆمە و لەقەمی
نیوەشەو هات و تەکی دا بە سەرینم بێ‌هەست

سەری هێنایە پەنا گوێم و بە سرتێکی حەزین
وتی ئەی یاری لەمێژینە، خەواڵووی یا مەست

عارفێکی کە وەها بادەیی شەوگیری دەنێ
کافری عیشقە ئەگەر بێت و نەبێت بادە پەرست

شێخەکەم! ڕەخنە لە مەیخۆرەکان مەگرە بڕۆ
جگە لەو ئاوە نەیانداوە بە مە ڕۆژی ئەلەست

ئێمە دەیخۆینەوە ئەو هەرچی کە بۆمان تێکا
جا ئەگەر خەمری بەهەشتییە، ئەگەر بادەی خەست

پێکەنینی مەیی و ئەگریجەیی لوولووی دڵبەر
زۆر کەسی تۆبە وەکوو "حافز" داداوە لە قەست

زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست
پیرهن چاک و غزلخوان و صُراحی در دست

نرگسش عربده‌جوی و لبش افسوس کنان
نیم شب دوش به بالینِ من آمد بنشست

سر فرا گوشِ من آورد به آوازِ حزین
گفت: ای عاشقِ دیرینهٔ من خوابت هست؟

عاشقی را که چنین بادهٔ شبگیر دهند
کافرِ عشق بود، گر نشود باده‌پرست

برو ای زاهد و بر دردکشان خرده مگیر
که ندادند جز این تحفه به ما روزِ الست

آن چه او ریخت به پیمانهٔ ما نوشیدیم
اگر از خمرِ بهشت است وگر بادهٔ مست

خندهٔ جامِ می و زلفِ گره‌گیرِ نگار
ای بسا توبه که چون توبهٔ "حافظ" بشکست

«حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٣٩. »
نووسین: کەماڵ ڕەحمانی
مامۆستا عەبباس حەقیقی، شەونم، لاپەڕە ٥٦، چاپی یەکەم، سنە ١٣٨٧.

پەراوێز edit