جواب حقیقی به امامی

روشن شد از آن نامەی نامی دل و دیده
ای باد فدایش غزل و بیت و قصیده!

از سوی 'امامی' به 'حقیقی' است پیامی
چون قوت روان، مرهم دل، سرمەی دیده

گویی به شب تار عیان شد مه تابان
یا در دل شب می‌دمد از صبح سپیده

با مهر و مه و مشتری و تودەی پروین
یا زهره به سوی کرەی خاک خزیده

چون مرغ شباهنگ همی ناله دهد سر
چون بلبلی از عشق گلی جامه دریده

ای سید والاگهر ای فاضل 'کامل'!
ای مرغ هما از زغن و زاغ رمیده!

پروانه همی سوزد و شمع است فروزان
این شیوه‌ی بیداد ز عشق است پدیده

کشکول ارادت بود انباشته از مهر
درویش و مرید توام از روی عقیده

در رابطه با قلب توام روز و مه و سال
در فکر تو هستم همه اوقات عدیده

از هجر رخت اشک من زار چو شبنم
هر صبح و مسا بر گل و گلزار چکیده

باری ز 'حقیقی' دل و جان باد فدایت
ای قامت و بالای تو چون سرو کشیده!