می گریم و می خندم، چون شمع شبستانم
کوته‌نظر و فکرم، چون طفل دبستانم

گه لاغرم و زردم من، چون خار مغیلانم
گاهی خوش و سرخم من، چون گل به گلستانم

گاهی سرحالم من، فهمیده و دانایم
گه بی‌خود و نادانم، در حالت مستانم

گاهی چو ولیّ‌اللە در وادی وحدت من
می‌گردم و گه فاسق، چون بادەپرستانم

با این همه جوراجور با این همه رنگارنگ
یک‌رنگ و خداجویم در زمرەی رستانم