نەوایا موترب و چەنگێ، فەغان ئاڤێتە خەرچەنگێ
وەرە ساقی حەتا کەنگێ، نەشۆیین دل ژ ڤێ ژەنگێ
حەیاتا دل مەیا باقی، بنووشین دا ب موشتاقی
ألا یا أیها السّاقی! أدر کأساً و ناوِلها!
کو کاتب دێمی جەدوەل کت، شکەستە خەت موسەلسەل کت
ژ یەک حەرفان موفەسسەل کت، کیە ڤێ موشکلێ حەل کت
دزانی روودێ عوود ئەووەل، چ داڤێتن سروود ئەووەل
که عشق آسان نمود اول، ولی افتاد مشکل‌ها
ژ مهرا وێ شەفەق سەعدێ، شرین لەعلێ شەکەر وەعدێ
دنالم شوبهەتی ڕەعدێ، عەجیب لێ ژ ڤێ جەعدێ
کە دل را تاب هر چینش، به کفری می‌برد دینش
ز تاب جعد مشکینش، چه خون افتاد در دل‌ها!
دڤێ تاقێ دڤێ خانێ، مە عەیش و ئێمنی کانێ؟
کەسێ دەست دت ژ دەورانێ، نهالەک ڤێ گولستانێ
در آغوشش چو می آرد، کە از دل جانش بسپارد
جرس فریاد می‌دارد، که بربندید محمل‌ها
ب قورئانێ ب ئایاتێ، ئەگەر پیرێ خەراباتێ
ببێژت: سەجدە بن لاتێ، موریدێ وی دبن قاتێ
مرید ار بی بصر نبود، ز فرمانش بدر نبود
که سالک بی‌خبر نبود، ز راه و رسم منزل‌ها
ژ ڤێ ظولمات و دەریایێ، ژ مەوجان قەت خەبەر نایێ
شکەستی کەشتییا بایێ، عەجاجێ وێ شەڤێ دایێ
ژ حەرفا ماه و سالێ ما، نەهات در شەکلێ فالێ ما
کجا دانند حال ما، سبکباران ساحل‌ها؟
مە ڕا ژ ئەووەل چ بر خامی، کشاند ئاخر ب بەدنامی
ژ ڕەنگێ سەعدی و جامی، ژ شوهرەت پێ حەسین عامی
ب دەنگ و بانگ و ئاوازێ، دبێژت نەغمەیا سازێ
نهان کی ماند آن رازی، کز او سازند محفل‌ها؟
ژ حافز قوتبێ شیرازێ، مەلا فەهم ئەر بکی رازێ
ب ئاوازێ نەی و سازێ، ببی بەر چەرخێ پەروازێ
تزد من حبە الصفوی، بە أهل الهوی نشوی
متی ما تلق من تهوی، دع الدنیا و أهملها