شاعیر: مەلای جزیری کتێب: دیوانی مەلای جزیری سەرناو: نەوایا موترب و چەنگێ، فەغان ئاڤێتە خەرچەنگێ نەوایا موترب و چەنگێ، فەغان ئاڤێتە خەرچەنگێ وەرە ساقی حەتا کەنگێ، نەشۆیین دل ژ ڤێ ژەنگێ حەیاتا دل مەیا باقی، بنووشین دا ب موشتاقی ألا یا أیها السّاقی! أدر کأساً و ناوِلها! کو کاتب دێمی جەدوەل کت، شکەستە خەت موسەلسەل کت ژ یەک حەرفان موفەسسەل کت، کیە ڤێ موشکلێ حەل کت دزانی روودێ عوود ئەووەل، چ داڤێتن سروود ئەووەل که عشق آسان نمود اول، ولی افتاد مشکل‌ها ژ مهرا وێ شەفەق سەعدێ، شرین لەعلێ شەکەر وەعدێ دنالم شوبهەتی ڕەعدێ، عەجیب لێ ژ ڤێ جەعدێ کە دل را تاب هر چینش، به کفری می‌برد دینش ز تاب جعد مشکینش، چه خون افتاد در دل‌ها! دڤێ تاقێ دڤێ خانێ، مە عەیش و ئێمنی کانێ؟ کەسێ دەست دت ژ دەورانێ، نهالەک ڤێ گولستانێ در آغوشش چو می آرد، کە از دل جانش بسپارد جرس فریاد می‌دارد، که بربندید محمل‌ها ب قورئانێ ب ئایاتێ، ئەگەر پیرێ خەراباتێ ببێژت: سەجدە بن لاتێ، موریدێ وی دبن قاتێ مرید ار بی بصر نبود، ز فرمانش بدر نبود که سالک بی‌خبر نبود، ز راه و رسم منزل‌ها ژ ڤێ ظولمات و دەریایێ، ژ مەوجان قەت خەبەر نایێ شکەستی کەشتییا بایێ، عەجاجێ وێ شەڤێ دایێ ژ حەرفا ماه و سالێ ما، نەهات در شەکلێ فالێ ما کجا دانند حال ما، سبکباران ساحل‌ها؟ مە ڕا ژ ئەووەل چ بر خامی، کشاند ئاخر ب بەدنامی ژ ڕەنگێ سەعدی و جامی، ژ شوهرەت پێ حەسین عامی ب دەنگ و بانگ و ئاوازێ، دبێژت نەغمەیا سازێ نهان کی ماند آن رازی، کز او سازند محفل‌ها؟ ژ حافز قوتبێ شیرازێ، مەلا فەهم ئەر بکی رازێ ب ئاوازێ نەی و سازێ، ببی بەر چەرخێ پەروازێ تزد من حبە الصفوی، بە أهل الهوی نشوی متی ما تلق من تهوی، دع الدنیا و أهملها ++++++++++++++++++++++