گوارەت کەوتە سەر ڕەوشەن بناگووش
سهیل و ماه را کردی هماغوش
لەبی شیرینی دڵبەر کانی لەعلە
چنان لعلی که از جان می برد هوش
وەکوو لەعلی گوارەت ئاڵە ئەشکم
منش در دیده جا کردم تو در گوش
ئەگەر دەیدی لەبی تۆ پووری هورموز
نمودی لعل شیرین را فراموش
بە ئیما گەر تەڵەب کەم ماچی لێوی
به لوءلوء لعل را گیرد که خاموش
پەیاپەی دێتە ڕوو ئەشکم وەکوو سەیل
از ئان خونی که در دل می‌زند جوش
وەکوو جامی ئەگەر سالم حەریفی
ز خون دل شراب لعل می نوش