لەسەر مێزەکەی بەسەری عەینەکان دا چاوێکی بەهەموان داگێڕا و بۆی گرینگ نەبوو کێ نەهاتووه.
لە نەکاو چاوی پێم کەوت!
(من گفتم نیمکت بکنی یا انشا بنویسی
انشاتو نوشتی؟
بیا تختە سیاەدرست وایسا آشغال دهاتی. )
خودانەکا لەکەسی دابا بەو دەستە قورسانەی'
عەینەک بەگووی کوێر دەنگی زللەکەی لە ژانی ناخۆشتر بوو...
بەچاو لێکردنی حاڵی بووم دەستم کرد بەخوێندەوه:
ببە نام خخخخودا
مموضوع انشا وطن
وطن جایی هست که ددددر آن زززندگی میکنیم دددر آن بببه کلاس مممیرویم و همکلاسی هایمان بببا هم هم وطن هستیم و خخخوشحالیم ولی دددر کککلاس ما یکی از ببببچه ها خوشحال نیست چون هههفته قبل پپپپدرش در کوهای وطن مرد رفته بود بببرای کاسبی و یکی ددددیگر از ببببچه ها هم در کلاس دلش خخخخوش نیست چون عجمها پپپدرش را کشتند،
گەیشتمە نەتیجەگگیری و کوتم: وەتەن جایی است کککە همە در آنجا هستیم بعضی هامون خخخخوشحال و خیلیی هامون ناراحت.
هەر ئەوەندەم دی هاتەوە لام
گرتمی و بە تەختەسیای دادام نەمزانی بۆ وەلی دیتم زۆر قەڵسە
من گفتم وطن کجاست?
زللەی لەناکاو حوکمی گوللەی هەیە
هیچ نەمابوو وێم نەکەوێ نە شەق نە زللە نە مست
شولکی لێبوو وەلی قەت بە شولک لێینەدەدام
ئەخە دەیکوت دەڵەی مەیمونم بەو دەستە ناحەزانم
ڕاستی دەکرد دوای کلاس دەچومە واکسی لێدان دەستم هەموو قەڵش بوون
تا شل بوو لێیدام و دانیشت
دەستاتو ببر بالا
نەمهێشت قسەی تەواو کا و لەسەر لاقێک دەستم بردنە حەوای
(تا آخر کلاس پاتو زمین نذاری)
زۆر شل بووم بیرم کردەوه خۆ نەمکوتووە کوردستان ئەی بۆ لێیدام؟ یا چون زمانم دەگیرێ لێم تێنەگەیی
دستم کرد بە گریان:
آغا تتتورو خدا بببخش نمیدانستم وطن خخخودت را میگویی ببببخدا این دفعه نمینویسم.
هەستا بە شەقان تا بەردەرکەی بردم و بە دەرکەی دادام,
دەرکەی کردەوە ڕۆ بۆ پشتی کۆتم فڕێیدام
لەسەر ئەو موزایکە ڕەقانە لە ساڵۆن سەرم لە قالان گرتبوو
گوێم لێبو کوتی
(برو با پدرت بیا)
ئیتر قەت نەچوومەوە مەدرەسە
ئەخە ئەوەی عەجەم بابیان کوشتبوو من بووم...