ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست
بی باده ارغوان نمی‌باید زیست
این سبزه که امروز تماشاگه ماست
تا سبزه خاک ما تماشاگه کیست

هەور دیسان هات گیای شت بە گریان،
بێ مەیی گوڵڕەنگ چۆن بژین یاران؟
ئێستا سەیرانگای ئێمەیە سەوزە،
ئەی سەوزەی خاکمان کێی دێتە سەیران؟
«گۆران»