چقدر حسود شدەام بیم آن دارم کە شعرهایم تو را نیز از من بگیرند ئەوەندە دڵپیسم... لە شێعرەکانم دەترسێم کە ڕۆژێ تۆ بستێنن لێم! «خۆشناو»
