برق می زد چشم هایش
پسرک
در همان میعادگاه از سرِ شرم
حرف هایی زد تمامی گرمِ گرم

دخترک رخسارِ گلگونش شکفت
هیچ امّا او نگفت
گاه گاهی پلک از هم می گشود
اندکی ناز و کرشمه، بود..... . تا
اندکی شرم و حیا

جان به لب گشتم ز شوق
زیر شاخه های بید مجنون
با ترنّم های باران
آه.... . یاد تو چگونه
خیس می کرد وجودم را چنان