می خور که به زیر گل بسی خواهی خفت
بی مونس و بی رفیق و بی همدم و جفت؛
زنهار به کس مگو تو این راز نهفت:
هر لاله که پژمرد، نخواهد بشکفت

مەی بخۆ، لە ژێر گڵا ئەنووی زۆر
بێکەس، بێ هاوڕێ، بێ هاودەنگی گۆڕ،
با ئەم ڕازەشت لا نهێنی بێ:
گوڵ سیس بێ، گەشە ناکا لە بەر خۆر!
«گۆران»