شاعیر: ئەحمەدی کۆر کتێب: دیوانی شێخ ئەحمەدی کۆر سەرناو: شەو و ڕۆژ بێ قەرارم ئەز، لە عیشقی ڕوویی نەوگولها سەبارەت: نووسین: بینایی دیدە شەو و ڕۆژ بێ قەرارم ئەز، لە عیشقی ڕوویی نەوگولها دەکەم تەی چۆڵ و بەید و بەڕ، بەناڵین شیبهی بولبولها به قەیدی زولفی تۆ ئەیمەن نییە، مەجنون و عاقلها (ألا أيها الساقی أدر كأسا و ناولها کە عشق آسان نمود اول، ولی افتاد مشکلها) لە شکڵی تۆم لە ڕووی ئەرزێ نەهات و هەم نەمی ئایەد لە بۆ عوششاقی دڵ مەحزون حبیبی چون تو کەی ئایەد لە نەسلی ئادەم و حەووا، حەبیبی چون تو، چون زایەد (بە بوی نافەای کآخر صبا زان طرە بگشاید ز تاب جعد مشکینش چە خون افتاد در دلها) هەموو، عالەم، لە شەڕق و غەڕب لە بەحر و بەڕ، فیدای ڕویەت جەمیعی کافر و ئیسلام، بە فیدیەی قەددی دڵجویەت تەمامی ئەهلی عوششاقان قەتیلی قەوسی ئەبرویەت (به می سجاده رنگین کن، گرت پیر مغان گوید که سالک بی خبر نبود ز راه و رسم منزلها) دەڵێم بەو نەرگسی چاوان ئیمان و عەقڵ و دین بوردەم لە داخ و حەسڕەتی جانان زیاد بوو میحنەت و دەردم وەکو شەمعێ بە سۆز و گڕ، وەکو پەروانە بێ پەردەم (مرا در منزل جانان چه امن و عیش چون هردم جرس فریاد می دارد که بر بندید محملها) لەوێ ڕۆژێ کە تۆ خوڵقای هەمو عالەم بە تۆ ماییل دەکەن ئەرجوو و تەمەننایە، لە دەرگاهت وەکو ساییل چ موشتاقن ببینن ڕووی تۆ بێ پەردە و حاییل (شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها) فیدایی قەددی نەو تەرزت، ڕوحی من ئەی شەهی نادر کە تۆی خوڵقاند لە نوری خۆی، قەدیم و قەییوم و قادر عەجەب نەقش و نیگارێک بوی لە ڕوی عالەم کە بوی زاهر (همە کارم ز خودکامی بە بدنامی کشید آخر نهان کی ماند آن رازی کزو سازند محفلها) ئەلا ئەی (ئەحمەدی کور)ی زەلیل و خەستە، تەن عاجز لە داخ و حەسرەتی جانان مەلول و مات و گەردن کز دڵت چون خانەیی زەنبور و عەقاریبان لە سەر نا جز (حضوری گر همی خواهی از او غائب مشو حافظ متی ما تلق من تهوی، دع الدنیا و أهملها) ++++++++++++++++++++++