شاعیر: حەقیقی کتێب: کۆلکەزێڕینە سەرناو: هەڵۆ سەبارەت: نووسین: کەماڵ ڕەحمانی - مامۆستا حەقیقی، کۆلکەزێڕینە، چاپی یەکەم ١٣٧٤ کـ. هـ، لاپەڕە ٧٨ و ٧٩. - تەرجەمەی پیرەمێرد: خۆمان بە خۆمانی ئەکەین ڕۆژێکی هەڵۆیەک بە هەوای ڕاوە کەوێکی دەورووبەری دەڕوانی لە سەر دوندی گەوێکی دوای سووکە سرنجێ لە پەڕوباڵ و پەلی خۆی شانازی بە هێز و قەوەتی هۆز و گەلی خۆی رووی کردە چیای بەرز و لە هاڕەی پەڕوباڵی پۆلی پەلەوەر تێی‌کەوەت ئاهۆی کەڕولاڵی هەر مەوجی هەوا بوو لە شەقەی باڵی دەهاژان هەر لەو دەمەوە بەرزەفڕی‌ چۆ سەفی واژان لەو بەرزییە ڕا سێبەری شاباڵی لە عەرزی دیت و وتی: ئەوڕۆکە منم لەو پەڕی بەرزی باڵ‌ و پەڕی پەڕوازی مە تەعزیمی ڕەوایە موڵکی زەوی ئەوڕۆکە لە ژێر باڵی مە دایە جووڵەی پەڕی مێشوولە لە نێو پووش و پەڵاشا حاشار و بزر بوونی لە بەر چاوی مە حاشا موویەکی لە سەر بەحرێ ببینم بە قەوەی چاو پێشانی دەدەم سێبەری ئەو موویە لە بن ئاو کێ وەک منە لەو عالەمە پەروازی بڵێ کەس گەر قەقنەسە گەر بازە چ عەنقایە چ کەرکەس ناگا لە کەلێنێکەوە ئەنگێوە جەوانێ بۆ پۆلی کەوان، تیرێ حەوادا لە کەوانێ ئەو تیرە کە دەرچوو لە کەوان کردی کەوانە لایدا لە کەوان باڵی هەڵۆی کردە نیشانە وەختێکی کە دی تیری پەڕاوێژ بە پەڕی خۆی دەیگوت: هەموو کەس خۆیەتی هۆی خێر و شەڕی خۆی تاسا بوو لە تیژتێپەڕی تیرئاسن و دارێ چۆن گەییە من دەیگوت لە سەرووی خەتتی مەدارێ ئەو غەڕڕەیییەی پیرە هەڵۆ کردی بە باڵی تیرێک بوو لە بن باڵی درا، بوو بەوە باڵی سوڵتانی سەران سەربەرەژێر بۆوە نشێوێ کێت دیوە بە دەعیە و غەڕەیی ماڵی نەشێوێ دوێ تەختی لە سەر تەوقی سەری سەوزی چیا بوو ئەوڕۆ لەشی زاماری لە سەر خاکی سیا بوو از ماست که بر ماست روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست از بهر طمع بال و پر خویش بياراست بر راستی بال نظر کرد و چنين گفت: امروز همه روی زمین زير پر ماست گر اوج بگیرم بپرم از نظـر شید می‌بينم اگر ذره‌ای اندر تک درياست گر بر سر خـاشاک يکی پشه بجنبد جنبيدن آن پشه عيان در نظر ماست بسيار منی کـرد و ز تقدير نترسيد بنگر که ازين چرخ جفاپيشه چه برخاست ناگـه ز کـمينگاه يکی سـخت‌کمانی تيری ز قضاوقدر انداخت بر او راست بـر بـال عـقاب آمـد آن تير جـگردوز وز ابر مر او را بە سوی خاک فرو کاست بر خـاک بيفتاد و بغلـتيد چو ماهی وانگاه پر خويش کشید از چپ و از راست گفتا: عجب‌است اين که ز چوب‌است و ز آهن اين تيزی و تندی و پريدنش کجا خاست زی تیر نگه‌کرد و پر خويش بر او ديد گفتا: ز که ناليم که از ماست که بر ماست 'حجت' تو منی را ز سر خویش به در کن بنگر بە عقابی کە منی کرد چه‌ها خواست «ابومعین ناصر بن خسرو قبادیانی بلخی» ++++++++++++++++++++++