شاعیر: وەفایی کتێب: دیوانی وەفایی سەرناو: ئەرێ حەبیبی ڕەوانم تەبیبی دەردی جودایی ئەرێ حەبیبی ڕەوانم تەبیبی دەردی جودایی چنین تو عهد شکن یار شوخ دیده چرایی؟ دڵێکە داومە بە زولفت فیدای غەمزەیی تۆ بێ کە در کمند تو خوشتر عزیز من که رهایی لە تاوی دەردی فیراقت نەماوە ڕۆح لە بەدەندا طمع بریدەام از جان مگر تو باز بیایی هەمیشە بۆیە دەناڵم بە ئاه و ناڵەیی بولبول دمی چو غنچه بخندی و همچو گل به در ئایی نەسیمی باغی گوڵە یا عەبیر و عەترە دەبارێ تویی شکر شکنی یا ز زلف نافه گشایی؟ بە چیهرە باغی گوڵانی، بە خەندە زەوقی دڵانی مگر تو شاخ نباتی، گل بهشت خدایی؟ ! بڵا بە جیلوە نەنازن غوڵام و حۆری بەهەشتی خدای را چه شود گر جمال خود بنمایی؟ بە غەمزە کوشتمی چاوت عیلاجی دەردی نەفەرموو بیا که صد گله دارم ز ئاهوان خطایی دڵت شکاوە چ قەوما خیلافی عەهدی مەحەببەت خدانکردە چه دیدی ز دوستی وفایی؟ ++++++++++++++++++++++