شاعیر: وەفایی
کتێب: دیوانی وەفایی
سەرناو: بیا ای جان من ساقی فدای ساغرت بادا

بیا ای جان من ساقی فدای ساغرت بادا
ئەمان سووتام ئەمان جامێ لە نۆبەی دەورە بەم لادا


هوا خود نافە می‏ریزد صبا مشک ختن بیزد
مەگەر دیسا بە دەم بادا حەبیبم پەرچەمی بادا؟ 


گدا و بزم شاهان؟ ما و وصل دوستان، هیهات! 
لەبەر وەی ئارەقی کوڵمی لە باتی مەی بە مەی نادا


پریشان کرد چون بر چهرە دو زلف عنبرین گفتی: 
بەهارێک سونبولی تاتای بە بارێ یاسەمەندا دا


عرق بر گردن و خط بر عذار و خندە در لعلش
دەڵێی شەککەر لەمەڕ عەنبەر لەگەڵ ئارەق لە مینادا


بە چشم اشکبارم عکس روی و موی جانان بین
شەو و ڕۆژ ڕۆژ و شەو هەردوو لەنێو عەقدی سورەییادا


بهای بوسەی ناکردە جان باشد بە چشم اما
دەمت وا بێنە ـ چاوم ـ قەد بووە گەوهەر لە دەریادا؟ ! 


فغان و گریەی دل از غم روی تو در زلفت
دەڵێی بۆ گوڵ دەناڵێ شەو لە نێو بولبول لە سەحرادا


وفایی! تا منم گریان و سوزان در پی یارم
تەمەننام هەر لە یارە گەر بە ئاو و ئاورمدا دا

++++++++++++++++++++++